آتش دل

رسول­ خدا(ص) دخترش حضرت زهرا(س) را بسیار دوست داشت و او را می­بوسید؛ با اینكه او دارای همسر و فرزند بود. ابان بن تغلب می‌گوید: «پیامبر، دخترش فاطمه (س) را بسیار می‌بوسید.»( مجلسی، محمدباقر؛ بحارالانوار، بیروت، انتشارات داراحیاء، بی­تا، ج104، ص99 و حلی، احمد بن فهد؛ عدة الداعی، مشهد، انتشارات جعفری، بی­تا،ج4، ص92، ح16.)
امام باقر(ع) و امام صادق(ع) فرموده‌اند: «پیامبر(ص) شب­ها پیش از خوابیدن، فاطمه(س) را می‌بوسید و صورت خود را بر سینه دخترش می‌نهاد و برایش دعا می‌كرد.»( همان، ج8، ص142.)
عایشه می‌گوید: «رسول­ خدا روزی زیر گلوی فاطمه(س) را بوسید. من به آن حضرت گفتم: “ای رسول­ خدا! با فاطمه رفتاری داری كه آن را با دیگران انجام نمی‌دهی؟” پیامبر(ص) فرمود: “ای عایشه، من هرگاه به بهشت علاقه‌مند می‌شوم، زیر گلوی او را می‌بوسم."»
در روایت دیگری نقل شده است: « هرگاه رسول ­خدا(ص) از مسافرت باز می‌گشت، زیر گلوی حضرت فاطمه را می‌بوسید و می‌فرمود: «بوی بهشت را از فاطمه استشمام می‌كنم.»( ورسی، فاضل؛ ذخایر العقبی، تهران، نشر خادم، 1369، چاپ اول، ص36 و نیز قندوزی حنفی، سلیمان؛ ینابیع الموده، اسوه، انتشارات دارالاسوة، 1416ق، ج1، ص260.)

ادامه »

حضرت زهرا(س) در نظر پیامبر اسلام جایگاه بلندى داشت و نمی‌توان براى چنین منزلتى حدّى تعیین کرد. اولیاى خدا، داراى پاکیزه‌ترین صفات انسانى بوده‌اند و یکى از آن صفات، عاطفه و مهرورزى است و پیامبر اکرم(ص) نیز این ویژگی‌ را داشت و عاطفه و مهرورزى را در تمام دوران حیات خود بروز می‌داد و عمیق‌ترین احساسات پدرانه خویش را نثار فاطمه(س) می‌کرد. البته این برخوردها صرف احساسات و عاطفه نبود، بلکه علاقه او ناشى از وسعت روح و شخصیت برجسته و محبوبیّت والاى حضرت فاطمه(س) نزد خدا بود. در حقیقت پیامبر اکرم(ص) در این همه اظهار علاقه از خداوند متعال متابعت می‌کرد. گویى وظیفه داشت موضع قرآن را بیان کند و مردم را با این موضع‌گیرى آشنا سازد. وقتى آیات تطهیر، مباهله، هل اتى و… در شأن صدّیقه طاهره نازل می‌شد، رسول خدا، خود را موظّف می‌دانست که این آیات و دستورهاى الهى را عملى سازد و آن آیات را با این شیوه براى مردم تفسیر کند.
در این مقاله ما به نحوه برخورد پیامبر با دخترش زهرا(س) در سه دوران (قبل از تولد، قبل از ازدواج، پس از ازدواج آن حضرت) اشاره می‌کنیم.
الف) قبل از تولد
پیامبر اکرم دو سال بعد از بعثت به معراج می‌رود و به مقام )قاب قوسین او أدنی( نایل می‌آید و پس از طى این مراحل و مقامات هنگام انعقاد نطفه حضرت زهرا(س) فرا می‌رسد. از طرف خداوند، سیبى بهشتى به وسیله جبرئیل به آن حضرت اهدا می‌‌شود و پیامبر(ص) آن را می‌گیرد و به دستور خداوند میل می‌کند. وقتى حضرت سیب را می‌شکافد، نورى از آن می‌درخشد پیامبر هراسان می‌شود. جبرئیل می‌گوید: یا رسول الله! بخور که نورِ «منصوره فاطمه» است. می‌پرسد: اى جبرئیل! «منصوره» کیست؟ می‌گوید: دخترى است که از صلب تو خارج می‌شود و اسمش در آسمان، منصوره و در زمین، فاطمه است.[1]

ادامه »

تربیت دینی از جمله دغدغه های والدین دیندار به عنوان متولیان اصلی تربیت است. در سده حاضر، والدین برای تربیت دینی فرزندان خود با چالش هایی جدی روبه رو می باشند، به طور مثال یکی از مهم ترین راهبردهای تربیت دینی در گذشته، کنترل و دور نگه داشتن کودکان از محیط های نامطلوب بود، اما در قرن حاضر، ارتباطات تمامی مرزها را در هم نوردیده، کنترل را از دست متولیان تربیتی خارج کرده، امکان محدود ساختن کودکان را از والدین سلب نموده است.
در امر تربیت دینی اگر والدین از آغاز به تمامی رهنمودهای پیامبر اعظم (صلی الله علیه وآله) عمل کنند، به توفیقات زیادی در تربیت یک نسل پاک، سالم و پویا دست خواهند یافت.

اما به رغم تمامی این چالش ها، ما برخوردار از نظام تربیتی هستیم که از آبشخور مبانی غنی و نابی سرچشمه می گیرد که در هر عصر و زمانی پاسخگوی نیازهای آن زمان خواهد بود. براساس گزارش هفته نامه «Life» ـ از پرتیراژترین هفته نامه امریکایی ـ رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله) رتبه اول را در ایجاد دگرگونی و رساندن جامعه به تمدن در طول تاریخ دارند. این فرایند نشان می دهد که برنامه های اسلام، تحول آفرین و حیات بخش است و در هر برهه ای از زمان می تواند راهگشا باشد، به شرط آنکه رویکردی جدی و فرانگر به مسائل دینی داشته باشیم.
در امر تربیت دینی اگر والدین از آغاز به تمامی رهنمودهای پیامبر اعظم(صلی الله علیه وآله) عمل کنند، به توفیقات زیادی در تربیت یک نسل پاک، سالم و پویا دست خواهند یافت.
در این نوشتار سعی بر این است که با بهره گیری از آموزه های تربیتی رسول گرامی اسلام در سال پیامبر اعظم(ص) به برخی از مسائل تربیت دینی توجه کنیم. به امید آنکه توانسته باشیم در حد توان خود، توشه ای از دریای معارف نبوی را برگرفته باشیم.
تربیت دینی

امروزه در نوشته های غربی در باب تربیت دینی (Education ـ Religious) بحث «القا و تلقین» (Indoctrination) را تداعی می کنند و هر جا از «تحمیل و القای ارزش» سخن به میان می آید، ذهن خواننده را به بحث «تربیت دینی و اخلاقی» سوق می دهند؛ گویا فرض این است که تربیت دینی به جز از طریق القای کورکورانه میسور نیست و از آنجا که این القا ناعادلانه و غیر صحیح است، باید تربیت دینی را متوقف کرد! تربیت دینی جزء آن دسته از مفاهیمی است که به ظاهر بسیار روشن و بی نیاز از تحلیل و تفسیر می نماید، ولی به همان اندازه از ابهام برخوردار است و بررسی دقیق و جامعی را می طلبد.
در تعریف تربیت دینی می توان گفت: «تربیت دینی به معنی فراگیر این است که کودک یا نوجوان به گونه ای آموزش ببیند و تربیت شود که کمال شخصیت او با اهداف دینیِ مطرح شده در قرآن و روایات همگونی داشته باشد و نهایتا بتوان او را مسلمان واقعی دانست.»
در این اصطلاح، تربیت دینی محدود به مسائل اعتقادی، معنوی یا اخلاقی نمی شود، بلکه رفتار و اندیشه آدمی را در سایر ابعاد فرهنگی، سیاسی، اعتقادی، اجتماعی، عاطفی و هیجانی در بر می گیرد و تمام شخصیت انسان را پوشش می دهند.

ادامه »

1-تحصیل علم بر هر مسلمانی واجب است.

2-از گهواره تا گور دانش بجوید.

3- دانش بجویید گرچه به چین باشد.

4-دانشمندان ، تشنه آموختنند.

5-دانش را به بند نوشتن در آورید.

ادامه »

مقدمه:

همه قراین حاکی از آن است که پیامبر اعظم(ص) به امر آموزش به صورت عام و آموزش و تربیت دینی به صورت ویژه اهمیت زیادی می داد. اما آنچه در آموزش و تربیت دینی با توجه به ویژگی خاص آموزه های دینی و مسایل تربیتی اهمیت دارد، استفاده از روشهایی است که بتوان به اهداف تعیین شده نایل آمد. امروزه بسیاری از معلمین و استادان امور دینی و تربیتی نسبت به آموزش و تربیت مخاطبان، توفیق چندانی ندارند. آنچه در مرحلة اول براساس یک تجربه عام از علت این ناکامی می توان سخن به میان آورد، استفاده نکردن از روش های متنوع آموزشی و تربیتی در بعد دینی است. آنچه امروزه بیشتر در امر آموزش و تربیت دینی استفاده می شود، روش خطابه و یک طرفه است؛ گویی یک نفر می خواهد به دیگران بگوید: چه چی زی خوب است و چه چی زی بد و تو باید به خوب عمل کنی و از بد اجتناب نمایی ، در حالی که برای رسیدن به اهداف الهی شیوه های آموزشی و تربیتی متنوعی متصور است.  ازجمله:
1. آموزش به شیوة غیرمستقیم

گاه در مواردی آموزش غیر مستقیم اثر بیشتری در متعلم می گذارد یعنی اگر به متعلم مستقیماً گفته شود که فلان امر خوب یا بد است یا آن کار باید انجام بشود یا نه، ممکن است او موضع گیری نماید و خیلی توجه نکند و این امر در مسائل اخلاقی و ارزشی و مذهبی بسیار مهم است که همیشه به صورت مستقیم آموزش داده نشود، گرچه تأثیر آموزش مستقیم در جای خود بسیار زیاد است. ولی در مواردی آموزش غیر مستقیم مؤثرتر است. حضرت رسول(ص) در مواردی به صورت غیر مستقیم، حقایق عالی الهی را تفهیم می کرد. ابومسعود انصاری می گوید: غلامی داشتم که او را کتک می زدم. از پشت سر خود صدایی شنیدم که می فرمود: بدان ابا مسعود! خداوند تو را بر او توانایی داده است. (او را بنده تو ساخته)، برگشتم، دیدم رسول خدا(ص) است. به رسول خدا(ص) گفتم: من او را در راه خدا آزاد کردم!! پیامبر(ص) فرمود: اگر این کار را انجام نمی دادی، آتش تو را فرا می گرفت.[1]

ادامه »